ความกลัวและความอดทน

"บางครั้ง ชีวิตผมก็หยุดอยู่ตรงนี้ อย่างไม่มีเหตุผล อาจจะด้วยเหตุผลอะไรก็แล้วแต่ มันได้ทำลายความเชื่อมั่นและศรัทธา ของผมที่เคยมีมาอย่างยาวนาน วันนี้ผมไม่มีความเชื่อและศรัทธาหลงเหลืออยู่ มันอาจจะนานเกินไปจนทำให้ตนเองลืมสิ่งเหล่านั้น เหมือนคนความจำเสื่อม ผมลืมมันไปจริงๆ วันที่ผมจุ่มหัวลงมิดน้ำ วันนั้น ความรักมีเต็มหัวใจของผม ความรักอย่างที่พระเจ้าสั่งสอนมนุษย์ให้เป็น ผมรู้สึกดีเสมอเมื่อนึกถึงสิ่งเหล่านั้น ผมแทบจำไม่ได้ว่า สิ่งที่ผมพยายามรักษาไว้สุดท้ายมันคือ ความหวังจริงๆของชีวิตผม หรือผมกลัวที่จะสูญเสียสิ่งเหล่านั้นไป มนุษย์เราทุกคนมีความกลัวเสมอ จนบางทีเรากลัวจนทำให้สิ่งเหล่านั้น บั่นทอนความสามารถของเรา ผมยอมรับ ผมกลัวที่จะสูญเสีย ผมกลัวที่จะผิดหวัง ลึกๆแล้วผมกลัว คุณกลัวเหมือนผมไหม แม้ผมจะกลัวแค่ไหน แต่ทุกครั้งที่กลัว ก็จะมีเสียงบอกให้วางใจ ให้ปล่อยวาง ให้เชื่อว่า ผมทำได้ทุกครั้ง หากวันนี้ผมเป็นสายลับ แล้วโดนฝ่ายศัตรูจับกุม เขาทรมานผมทุกวิถีทาง ที่จะให้ผมพูดความจริง จะมีใครสักกี่คนที่อดทนได้ จะมีใครอดทนเพื่ออุดมการณ์ที่เราเชื่อ ผมจะอดทนได้นานเพียงใด แล้วคุณจะอดทนได้ไหม หากวันนี้ผมโดนคนที่ผมรัก เมินเฉย เย็นชา ทำเหมือนผมไม่มีตัวตน จะมีใครสักกี่คนที่อดทนได้ คุณจะร้องไห้ไหม คุณจะกลั้นน้ำตาไว้ได้ไหม ผมคงเสียใจ แล้วผมจะอดทนกับความเสียใจได้ไหม ผมจะอดทนกับความไม่สมหวังได้ไหม หลายครั้งที่เราเลิกอดทน จนทำให้เราต้องสูญเสียทุกอย่าง ผมคงต้องอดทนจนกลายเป็นนิสัย เพื่อเป็นเกราะป้องกันตนเอง จากความผิดหวัง หากมองในแง่ดี ความผิดหวัง ทำให้เราพยายามมากขึ้น มากขึ้น และแข็งแกร่งขึ้น เพื่อหลุดพ้นจากความผิดหวัง แม้ความหวังที่หวังยังไม่เป็นความจริง แต่ไม่ได้หมายความว่าเราจะไม่มีโอกาส โอกาสอยู่ที่ตัวเราเอง อย่ามัวบ่น อย่ามัวเสียเวลากับอดีต แค่ห้านาทีที่แล้วก็เป็นอดีตไปแล้ว ผมยังต้องอดทนและอดทน ต่อไป อย่างน้อยผมก็ได้พิสูจน์แล้วว่า ผมสามารถที่จะอดทนได้มากขึ้น แม้มากขึ้นเพียงนาทีเดียวก็ยังดี"